34. Alquin

In 1972 debuteert Alquin met het album ‘Marks’. De Delftse popgroep verwerft al snel een cultstatus en treedt veel op in binnen- en buitenland. Ondanks kleine hits met ‘Wheelchair Groupie’ en ‘Fool In The Mirror’ blijft internationaal succes uit. In 1977 houdt de band ermee op. Na een eenmalige reünie in 1996 komt Alquin in 2003 toch weer bij elkaar, in een vrijwel ongewijzigde bezetting. De succesvolle One More Night-tour wordt gevolgd door twee nieuwe albums. In 2012 valt definitief het doek. Alquin repeteerde in studentensociëteit Alcuin aan de Oude Delft 57.

Bekijk hier de video’s van Alquin

Achtergrondinformatie

De basis van Alquin ontstaat in 1970 als saxofonist en fluitist Ronald Ottenhoff, toetsenist Dick Franssen en zanger, saxofonist en percussionist Job Tarenskeen, allen student aan de Technische Universiteit in Delft, feestjes opluisteren met een pittige dosis rhythm & blues. Niet veel later voegen gitarist/violist Ferdinand Bakker, bassist Hein Mars en drummer Paul Weststrate zich bij de jonge formatie. In 1971 verschijnt onder de naam Threshold Fear de eerste single ‘Sally Saddlepain’ – zonder succes.

Marks
Aan het eind van dat jaar besluit de band de naam te wijzigen in Alquin, vrij naar Alcuin, het voormalige Barbaraklooster aan de Oude Delft waar de band repeteert. De snel groeiende belangstelling levert Alquin een platencontract op bij Polydor. Eind 1972 verschijnt ‘Marks’. Polydor brengt de LP ook in Engeland uit. Het succes beperkt zich aanvankelijk echter tot Nederland. In 1973 roept Muziekkrant OOR Alquin uit tot trendsetter van het jaar. In hetzelfde jaar geeft de band een spetterend optreden op het Pinkpop-festival.

The Mountain Queen
Polydor gelooft heilig in Alquin en stuurt de band naar Engeland voor enkele shows. Alquin neemt er ook het tweede album ‘The Mountain Queen’ op. De plaat wordt uitgebracht in Nederland, Engeland en Duitsland. Alquin treedt hier vaak op, deels samen met Golden Earring. In Frankrijk maakt Alquin veel indruk als voorprogramma van The Who.

Nobody Can Wait Forever
De talrijke optredens zorgen ervoor dat er pas in 1975 een nieuwe plaat in de winkels ligt: ‘Nobody Can Wait Forever’. Job Tarenskeen heeft na het vertrek van Paul Weststrate, die nog wel het leeuwendeel van het album heeft gedrumd, zich definitief over het slagwerk ontfermd. Een veel grotere impact heeft de komst van zanger Michel van Dijk. Zijn hese stemgeluid, vol met soul, geeft een nieuwe lading aan de muziek. De band zelf kiest er bovendien voor om kortere, meer puntige composities op te nemen. De recensies zijn opnieuw euforisch. Het pakkende ‘Wheelchair Groupie’ met ‘Mr. Widow’ als b-kant blijft weliswaar hangen in de tipparade, maar de single levert de groep wel airplay op.

Kort na het verschijnen van het album wordt Hein Mars vervangen door Jan Visser. De oversteek naar Amerika lonkt. ‘Nobody Can Wait Forever’ komt er inderdaad uit via platengigant RCA. Als US-single verschijnt ‘Stranger’ als a-kant. Er wordt ook een tournee geboekt. De koffers zijn zo’n beetje al gepakt wanneer de Amerikaanse platenmaatschappij alle activiteiten stil legt. Lokale boekers en zalen schrikken terug en er rest de band niets anders dan het hele avontuur af te blazen.

Best Kept Secret
Toch geeft Alquin niet op. De band neemt in Engeland het vierde album ‘Best Kept Secret’ op, met nu zelfs lichtvoetige funkinvloeden. De plaat komt uit in 1976. Als single verschijnt ‘Fool In The Mirror’ met ‘Bootlegs Ballet’ op de b-kant. De recensies zijn opnieuw enthousiast en de tournee is succesvol. In hetzelfde jaar verschijnt het live-album ‘On Tour’. De band zelf heeft echter het gevoel artistiek en commercieel op een dood spoor te zitten. Wanneer Alquin in 1977 door Muziekkrant OOR wordt uitgeroepen tot de beste band van Nederland, zien de mannen hun kans schoon om met opgeheven hoofd het strijdtoneel te verlaten. Alquin wordt opgeheven. Wel volgt dat jaar nog het verzamelalbum ‘Crash!’

One More Night
Op 18 november 1995 geeft Alquin een eenmalig reünieconcert in De Eland in Delft met Dick Schulte-Nordholt op bas. In 1996 volgt een kleine tour. In 2003 komt Alquin toch weer bij elkaar, in een vrijwel ongewijzigde bezetting. Enige nieuwkomer is bassist Frans Koenn. De comeback-shows worden enthousiast ontvangen. In september van dat jaar verschijnt ‘One More Night’, zowel op CD als op DVD, en live opgenomen in De Boerderij in Zoetermeer. De band weigert echter louter op oude successen te teren en neemt met Walter Latupeirissa (o.a. Snowy White) op bas twee zeer geslaagde nieuwe albums op: ‘Blue Planet’ (2005) en ‘Sailors And Sinners’ (2009). Alsof de tijd heeft stilgestaan, tourt Alquin door heel Nederland. In 2012 valt dan toch definitief het doek. Ferdinand Bakker en Michel van Dijk maken anno 2022 nog steeds topmuziek met Lone Project (zie nummer 3).

In 2021 verschijnt van de hand van cineast John Meijer en popjournalist Martin Reitsma de filmdocumentaire ‘Alquin reveals best kept secret’. Een boek over Alquin is in voorbereiding, geschreven door auteur Martin Reitsma.

Met dank aan Robert Haagsma.

Voor meer informatie: www.alquin.org.